Donderdag Vrijdag

We vertrekken uit ons luxe resorts aan het meer. We hebben hier drie nachten geslapen en het is weer tijd om te vertrekken. Het was wél heerlijk even. Lekker in de zon op een strandbedje,  goed restaurantje, fijn gewandeld én heel veel regen op woensdag zodat we die dag grotendeels hebben doorgebracht met eten, drinken  kaarten, lezen en dus een flinke wandeling. We nemen afscheid en worden uitgezwaaid door een aantal medereizigers waar we veel mee hebben gekletst. Dat is wel leuk, een soort van bondgenoten, en iedereen heeft wel een gezellig verhaal of goede tip. 

We gaan op weg naar Pukë. Theo leerde me net hoe ik die puntjes op de e moest zetten. En zei erbij dat ik dat vooral op moest schrijven 😂. Bij deze 👍. We rijden de hele dag door een schitterende omgeving. Hoge bergen  diepe dalen en zowat alleen op de wereld. Het heeft hier schijnbaar ook veel geregend want af en toe zijn de asfaltweggetjes heel modderig van de rommel die van de bergen afstroomt. Op sommige plaatsen is de weg schoongemaakt door een bulldozer want dan liggen er hele hopen in de berm. Tegen de avond hebben we er genoeg van. De weg stijgt nog steeds en we zoeken een plaatsje gewoon langs de weg.

De paar auto's die langskomen toeteren en zwaaien. Albanezen zijn echt heel aardig. Zwaaien altijd, mét glimlach. We voelen ons welkom. 

De volgende ochtend vertrekken we naar Peshkopi. Adembenemend mooie route.

Peshkopi heeft een prachtige boulevard-achtige straat dwars door de stad, autovrij. Restaurantjes,  clubs, boetiekjes, echt heel hip. Ik ben erdoorheen gelopen op zoek naar een bank om te pinnen. Op heel veel plaatsen kun je alleen cash betalen. Theo blijft met Rex bij de auto. Als ik terugkom vertelt Theo over een man die een zwerfhondje sloeg met zijn stok. Het hondje sjokt mismoedig onze kant op en Theo voert hem wat hondenkoekje. We vinden het zo zielig maar kunnen er niks aan doen. Je ziet hier in de stad veel zwerfhonden. Sommige zien er niet fris uit. Sneu hoor.  We besluiten om niet in de stad te blijven. We houden niet van steden én niet van mensen die honden niet goed behandelen én niet van de aanblik van zielige honden. We rijden weg. Zoeken snel een nieuw doel op de landkaart en daar gaan we weer. We moeten een zandpadje in. Oké.  Is vast een verbindingsweggetje? Na 25 kilometer hobbelen en bobbelend over een slecht en smal zandpad en talloze gehuchtjes doorkruist te hebben wordt het pad alleen maar slechter.  Diepe geulen erin van het water. Héél erg goed uitkijken waar je naar toestuurt.  Theo kan dat goed gelukkig. Tegen 17.30 uur houden we het voor gezien en parkeren de camper in een steppe achtig terrein langs het pad. We hebben een geweldig uitzicht.

Af en toe komt er een auto langs, 4 in totaal 🙂  en een tiener te voet! Ik zwaai naar hem en maak een praatje. Hij komt uit de schoolbus, een flink eind terug. Gaat nu naar huis en wijst de berg op, dáár is zijn dorp. Ik zeg dat we hier blijven slapen. Hij zwaait, lacht en zegt dat dat oké is. Daag,  fijne avond. De automobilisten zwaaien  lachen en toeteren en hangen nieuwsgierig uit hun auto. Niemand valt je lastig. Onderweg in Albanie komt er wel eens een auto langs je rijden, raampjes open en al rijdend even kletsen en duim omhoog. Haha. Wij rijden niet hard en er is geen kip op de weg dus dat kan ook gemakkelijk. 

We slapen in een doodstille omgeving, aardedonker, geen lichtvervuiling hier in de bergen.  Ook geen sterren want het is bewolkt met af en toe wat regendruppels op het dak. 

In de ochtend komt er een nieuwsgierige herder naar de camper.

Ik geef een hand en die is steenkoud. We proberen een praatje te maken maar de man zegt niks terug.  Verstaat geen buitenlandse talen. Is óók niet helemaal goed in orde misschien? We geven hem warme koffie met suiker en melk. Het lijkt of hij het lekker vindt. Ondertussen peert zijn kudde er vandoor.  Er komt nog een busje over de weg.  Ik ren ernaartoe en vraag of de weg, waar hij vandaan komt, te doen is voor onze camper. Hij twijfelt me te lang  de weg is erg slecht. Oké: we gaan de andere kant op!  We rijden vandaag zo'n 40 kilometer en doen daar 6 uur over. Helemaal off road over spannende paadjes.

Nog nooit zo hoog en boven de wolken gereden als hier in Albanië. 

Ongelofelijke vergezichten  berg na berg na berg. Af en toe is het glad en véél water op het paadje maar Theo manoeuvreert rustig omhoog en omlaag, van links naar rechts. Ik heb foto's gemaakt maar dat evenaart de werkelijkheid nog niet eens half.

Rond de middag passeren we een paar huisjes.  Aan de weg staat een jezus-achtige man. Ik zwaai maar hij kijkt warrig en wazig. Oké.  Rare kwiebus. Als we 500 meter verderop stoppen voor een boterham zien we de jezus aan komen lopen. Ik vertrouw hem niet vanwege zijn verwarde blik. We zitten in de camper en besluiten daar te blijven. En dan ineens trekt hij de deur open. Wat krijgen we nou? Maar onze Rex vertrouwt het schijnbaar ook niet want die schiet grommend en blaffend naar de deur. Nog nooit iemand zo hard zien weglopen. Scheldend en zwaaiend met zijn armen. Goed zo Rex, brave hond.

Ergens op een smal paadje komen we een busje tegen. De chauffeur rijdt achteruit tot we hem kunnen passeren. We maken een praatje door de open raampjes. Hij heeft een vertaalapp Albanees/Engels en zo staan we een hele tijd te kletsen.

Dan vraagt hij waar we naar toe gaan. We gaan naar Griekenland. Dat gezicht van die jongen!! Dan zitten we helemaal verkeerd!! En gaan de verkeerde kant op!! We proberen uit te leggen dat we eerst Albanië een beetje willen verkennen. Hij snapt er niks van en begint uit te leggen hoe we richting Griekenland kunnen komen. We knikken van ja oké.  We krijgen nog een pak mierzoete droge koeken van hem en hij ontvangt een oranje klomp. We nemen afscheid. Leuke ontmoeting. 

Als we na de middag op een asfaltweg belanden zijn we blij dat we deze mooie route hebben kunnen rijden. 

We zijn in de buurt van Burrel en Theo wil graag naar een camping. We vinden er een maar we twijfelen of we wel goed zitten? Het is bij een kerkje op een afgesloten terrein. Een man in een tractor ziet onze twijfel en knikt dat dat klopt als Theo in gebarentaal vraagt of we hier kunnen slapen. Oké.  We rijden het kleine terrein op en een zuster (non) belt de baas die na 5 minuten arriveert.  Zo grappig. Hij vertelt dat hij Nederlandse vrienden heeft met net zo'n camper.  Harrie en Marianne. Hé toevallig  die kennen wij ook! Hij maakt foto's van ons en stuurt die metéén door naar Harrie. Wat is de wereld soms klein! Harrie op zijn beurt stuurt Theo een appje met het adres van de allerbeste bakker hier in de stad 😄

We zijn blij met dit plekje  waar we de enigste gasten zijn. We kijken uit over de rivier. Mooi.