Woensdag, 10 november

Nog een lastste zonsondergang in Greece.

We staan om 02.00 uur op, dus midden in de nacht. Stilletjes vertrekken we van de camping.  Al wel betaald hoor! En de schuifpoort staat op een kiertje zodat we eruit kunnen. Om 05.00 vertrekt onze boot naar Italië en we moeten 2 uur vantevoren inchecken. Als we door de stille straatjes naar de haven rijden is het natuurlijk nog pikkedonker. We staan om half drie voor de poort van het haventerrein. Er staat één vrachtwagen en één busje. Wel erg stil, maar we zijn ook vroeg. Om 03.00 uur staan we nog steeds maar met drieën. Raar! Ik stap uit om aan de vrachtwagenchauffeur te gaan vragen of er iets aan de hand is. Er staat ook een auto met daarin een man, met pasje opgespeld. Die man zegt dat er gestaakt wordt. Wat??? Ja, staking van het havenpersoneel. Hij vertaalt zijn informatie nog even op zijn gsm zodat ik het verhaal verteld krijg in het Engels. Tweedaagse staking.  Shit shit shit. Balen. Wat nu gedaan? Rijden we naar Albanië en proberen we van daar over te steken? Of blijven we in Griekenland en wachten we?  Dat laatste gaan we doen. We rijden terug naar het stadje en Theo haalt alvast maar brood en lekkers bij de bakker die om 3.30 uur gewoon open is. 😁 Ik boek ondertussen een nieuwe overtocht voor zaterdag omdat we bang zijn dat het na die twee dagen staking wel druk zal worden met boekingen. Toch zegt iets ons dat we weer aan moeten sluiten bij die, inmiddels drie, voertuigen voor de havenpoort. We gaan terug, en sluiten weer aan. Zetten ondertussen koffie en kijken op de kaart waar we de dagen tot zaterdag zullen doorbrengen. De vrachtwagenchauffeur heeft er genoeg van en rijdt weg. Er sluit nog een Franse camper aan. We zeggen dat we gehoord hebben dat er een staking is. Hij blijft staan en wij ook. En dan om 4.45 uur gaat de poort open en mogen we oprijden tot de controle.  We geloven ons ogen niet!! Wat is dit nu weer?? De boot gaat gewoon hoor! De douane beambte vraagt onze paspoorten en tickets. Alstublieft: paspoorten en e-tickets. Nee, dat is niet goed een e-ticket. Moet een papieren zijn. Wat nou weer? De man verwijst ons naar terminal 1 waar we die kunnen krijgen. We racen terug en vinden uiteindrlijk terminal 1 op het haven terrein. De dame achter de balie zucht en vraagt of we niet goed bij ons hoofd zijn. Om 5.00 uur boarden en het is 4.55 uur. Ze geeft Theo zijn ticket alvast en zegt dat ie als de bliksem naar de poort moet rijden omdat die zo gaat sluiten. Mijn papieren doet ze als tweede en ik moet via een tussendoor gangetje alvast naar de boot. Oké. Nou, en daar gaat het mis.

Ik sta op de boot en Theo staat voor de inmiddels gesloten poort die onder geen beding nog open gaat. Achter hem staat ook de Franse camper. Theo appt me. Ik schiet allerlei personeel aan die de voertuigen de boot binnen dirigeren. Ze bellen welwillend op mijn smeekbede om de poort open te doen. Nee, helaas, kan niet. Ondertussen is Theo verwezen naar de politiebaas die hem misschien nog kan helpen. Die zit ook in terminal 1. Als ik hoor dat Theo daar is ren ik over dat immense havencomplex naar de terminal en tot mijn grote opluchting vinden we elkaar terug.  We konden niet telefoneren nml omdat ik Theo niet kon horen, dus nul communicatie, alleen via de app.  De juffrouw aan de balie heeft de politie gebeld en die doen de poort NIET meer open 😯. Dr Fransman van die andere camper staat er ook. Zelfde probleem. E-tickets en in de veronderstelling dat dat goed was. Ook te laat. Hij vraagt  waar die politie te vinden is. Boven in het gebouw in een kantoortje. Fransman en ik rennen de trappen op en vinden "de baas" inderdaad achter een bureau. Op mijn vraag of de poort aub open mag zegt hij nee, dat kan niet. Ik doe het woord, Fransman kent geen Engels. Ik leg uit dat we er om 2.30 uur al stonden. Dat we een e-ticket op onze gsm hebben en dat we in Nederland gewend zijn dat dat volstaat. Dat niemand ons heeft verteld en dat we nergens hebben kunnen lezen dat in Griekenland een e-ticket niks voorstelt. Je kunt het wél downloaden. Dat dat misleidend is. Hij zucht en gaat eens bellen. En daarna nog een telefoontje. En dan ineens zegt hij : RUN, NOW, the gate will be opened . We sprinten de trappen af. Pikken Theo en Fransvrouw bij de balie vandaan en rennen naar onze campers.  Met piepende banden komen we even verderop tot stilstand voor de gesloten poort. Het zal toch niet hè? Maar dan verschijnt er politie die de poort open doet. We krijgen nog een preek en de auto wordt gecontroleerd.  Maar dan mogen we toch écht doorrijden. Onze hartslag is inmiddels boven de 200 en het stress level maximaal. Niet normaal, wat een gedoe!! Maarrr we zitten op de boot. De tickets voor zaterdag annuleer ik maar het grapje kost ons toch nog 150 euro! Maar snel vergeten, niet meer aan denken. Het is niet anders. Zal eens wat foto's van de zonsopkomst laten zien.

We zoeken binnen een plaats om te zitten. Eigenlijk mag Rex alleen maar buiten op het dek zijn maar we doen net of we gek zijn. We komen in een ruimte vol slapende, snurkende en stinkende mensen in een soort van relaxstoelen. We gaan achteraan in de hoek zitten en Rex en Theo snurken vrolijk mee.

En Rex ruikt lekkerder dan al die stinkerds hier bij elkaar, dus dat kan het probleem niet zijn 🤣

We lopen daarna een rondje. Rex moet plassen maar snapt natuurlijk niet dat dat gewoon kan én mag op het dek. Sneu. Het is nu 11.30 uur en we zijn ongeveer op de helft.  Hoop dat ie toch nog ergens plast 🐕. Enfin, morgen de rest van het verhaal.