Zaterdag, naar Bosnië

Theo gaat om 7.30 uur naar het bakkertje net buiten de camping. Er staat al een rij van hongerige Kroaten. Het is een sport! Je moet aan de ene kant het winkeltje inschuifelen en als je langs de vitrine komt mag je zeggen wat je nodig hebt maar je moet blijven bewegen.  Snel genoeg doorschuifelen anders gaat de bakkersvrouw met haar ogen rollen 🤣. Als je aan het einde bent moet je ook afgerekend  hebben en kun je zo door de andere deur er weer uit. Dus op je gemakje even het assortiment bekijken is er niet bij. 🙄

We rijden vandaag van Kroatië door Bosnië naar Montenegro. We zien in de 100 kilometer die we door Bosnië rijden wel drie dode vossen die slachtoffer zijn geworden van het verkeer. Zonde 😥. Verder zien we om de paar kilometer wel zeker dertig monumentjes langs de  weg van jonge mannen die daar zijn verongelukt. Compleet met foto's in de zwart granieten gedenkplaten geëtst. Ook zonde maar ze rijden hier ook zó hard met hun schrootauto's. Ongelofelijk wat een schroot er ligt, staat en hangt bij vrijwel ieder huis. Van opruimen hebben ze hier nog nooit gehoord. Het is best armoedig in Bosnië vergeleken met Kroatië.  En ook verschrikkelijk veel zwerfafval hier. Het lijkt of het niemand wat interesseert: dat wat je kwijt moet gooi je gewoon in de berm.

Bij de grens Kroatië uit komt de douane beambte meteen uit zijn hokje om een foto te laten zien van zíjn hond: een Duitse herder van 3 maanden oud. We mogen als óók Duitse herder bezitter natuurlijk meteen door naar het volgende hokje: Bosnië in. Aha zei de douane meneer: uit Hollanda! Jazeker! En we geven hem een flessenopener in de vorm van een oranje klomp met daarop Holland. Dat vindt hij leuk: doorrijden maar. Dat ging gemakkelijk.  Bosnië uit ook geen probleem. Montenegro in: corona papieren, autopapieren, paspoorten. Alles oké.  Rijdt maar door. 

Het is hier verschrikkelijk mooi. Hoge bergen, rotspartijen, rivieren, meren. Genoeg te kijken. 

We vinden een plaatsje om te slapen. Een oude parkeerplaats, gescheiden van de weg door een hoge wal. We moeten daarvoor wel eerst even de toegang vrijmaken.  Iemand heeft een soort blokkade over het weggetje gemaakt met wat stenen.

Geen probleem. We gaan in het midden staan zodat we niet van voren en niet van achteren zichtbaar zijn vanaf de weg. Wel zo rustig. We staan nog geen kwartier en daar komen 2 honden en een oude man aanlopen. Ik doe de deur open en lach vriendelijk. Hallo. De man vraagt of we uit Rusland komen? Nee nee, we komen uit Holland. En hup  daar komt de oranje houten klomp flessenopener weer tevoorschijn.

(We hebben er wel 20, ooit gekocht bij de kringloopwinkel 🙂) de man is er blij mee.  In ruil krijg ik van hem een snoepje. En dan vraagt hij in het Montenegroiaans (?) of we hier blijven slapen. Ik maak duidelijk dat we één nachtje blijven. Is oké.  En of we heel misschien nog een aansteker voor hem hebben? Ja hoor, ook nog. Hij zwaait ons vriendelijk gedag, gaat even verderop op een steen een sigaretje zitten roken en zwaait dan nog eens enthousiast voor hij  verdwijnt.  

We koken eten, leggen een kaartje en liggen om 22.00 uur in bed. Bij het ochtendgloren hebben we een fantastisch uitzicht