Maandag, dag 7, naar Kroatië

Vanmorgen op tijd uit bed. Zeven uur is mooi. We liggen er 's avonds op tijd in🛌 en ik heb aan 6 uur slaap genoeg. 😴Dus om 4.00 uur in de ochtend ben ik echt wakker. Theo moet wat meer slapen💤💤 maar om 7 uur maak ik hem wakker.  Negen uur slapen is genoeg hoor! Na het ontbijt eerst maar weer eens de landkaart bestuderen. Welke kant op en welke wegen?

Rex nog even kammen zodat die er ook weer netjes uitziet.

We gaan naar Kroatië.  Binnendoor. Eerst nog even naar de supermarkt voor brood en bier (meer heeft een mens niet nodig toch?). We gooien ook meteen maar de dieseltank vol. Je weet maar nooit of je nog ooit een pompstation tegenkomt. We gaan goed voorbereid op pad dus. Het is niet zo ver naar de grens. 50 kilometer ongeveer. We kiezen een geel weggetje en dwz dat we niet te gek willen doen qua moeilijkheidsgraad. 🙂. Dat weggetje blijkt een prachtig gravelpad van 30 kilometer. Dat is gewoon de enigste verbindingsweg. Wel bijzonder én mooi. We zijn één houttransport vrachtwagen tegengekomen, verder niemand gezien. Heerlijk rustig.

koffiepauze

Dan komen we aan de grens van Kroatië.  De paspoorten en corona papieren worden gecontroleerd.  De douane man vraagt waar we heen gaan. We kijken elkaar schaapachtig aan, uhhh naar Griekenland. De man vraagt het nóg een keer: waar gaan jullie naar toe? En wij antwoordden weer in  koor: naar Greece! Volgende vraag: hoe lang blijven jullie in Kroatië? Uhhh, ja, uhhh, weten we niet. Eén dag? Eén week? De douane meneer heeft er genoeg van: Doorrijden! Nu! Wegwezen! Dag meneer met de pet; de groetjes thuis. We hebben er plezier om gehad. 

Ik zoek op de landkaart een wit weggetje, categorie avontuur. 27 kilometer ongeveer. Prachtig! Smalle weggetjes, redelijk begaanbaar, hoog door de bergen en bossen. Zie filmpje. We doen er uren over maar dat geeft niks, we hebben geen haast. 

Als we na uren hobbelen de doorgaande weg bijna hebben bereikt: een slagboom mét hangslot. We zíen het asfalt maar kunnen niet verder.  Theo gaat aan de slag om het slot open te breken, maar dat lukt niet 😫

We kunnen er met geen mogelijkheid langs af dus er zit niks anders op dan een ander weggetje te zoeken om te ontsnappen uit dat nationaal park. Na nog een uur ieder padje wat we tegenkwamen geprobeerd te hebben leek het er toch op dat we via een omweg verder konden. Komen we door het laatste bochtje en wat denk je: zo'n zelfde gele slagboom mét dik hangslot. Neeeee,  toch niet hè! Jawel. Ik verzin dat we dat obstakel er gewoon uit gaan trekken met de lier en Theo verzint dat ie die hele slagboom te lijf gaat met zijn kleine ijzerzaagje uit de gereedschapskist. Het is inmiddels tegen de avond. We staan te overleggen en besluiten onze vandalisten akties tot het donker wordt uit te stellen. Theo rammelt nog wat met de slagboom EN hij gaat gewoon omhoog. Iemand was ons voor geweest en had het slot al vernield. Hoera! Hoe blij kan je worden van een onverwachte meevaller.  We stappen in en komen nog langs een weitje met een vos en een prachtig eekhoorntje. 

Na 20 kilometer staan we aan de kust op een simpele camping aan de zee. Biertje,  worstje, kaasje. Onze dag kan niet meer stuk.