Dag 5, donderdag

We staan om half zeven op. Gaan eerst even douchen want je weet maar nooit wanneer de volgende keer is 🛀. We ontbijten weer met verse broodjes en ruimen de boel op. Dan gaan we afscheid nemen van Annelie en Moos  en onze nieuwe kleinzoons (Ze noemen ons inmiddels opa en oma en hangen aan onze benen) en hun ouders. Het is wel raar om Lielie en Moos achter te laten maar ze hebben lieve vrienden die, daar ben ik inmiddels van overtuigd, goed voor ze zullen zorgen als dat nodig is. Theo heeft gisterenavond op de Garmin een binnendoor route uitgezet en om 9.00 uur worden we uitgezwaaid.  Dag kinders, nog veel plezier!

Na 1 kilometer zijn we al off road. Een prachtige grintweg dwars door de bergen met magnifieke vergezichten. We zien van grote hoogte zelfs de camping nog liggen.

Op een gegeven moment is er twijfel over links af of rechtdoor. Ik zeg links en Theo gaat rechtdoor. Na anderhalf uur staan we weer bij de camping 🤣🤣😂😂. Poging 2 gaat wel goed. Het is hier schitterend. We pauzeren op een mooi plekje, het is héérlijk weer. We genieten. 

Na de pauze wordt het een spannend avontuur. Het weggetje dat ik uitgezocht heb is ongeschikt voor voertuigen hoger dan 2.50 meter. Verdorie!  Keren dan maar. We wijken weer van onze route af: super smal paadje van ongeveer 10 km lang steil omhoog. We komen in Italië uit. Er komen een paar auto's tegemoet en dat past niet, dus een van de twee moet terug. Het lukt allemaal. Er zijn zoveel bochten en je ziet echt niet wat daar achter zit. Theo concentreert zich suf en ik heb het zweet over mijn rug lopen. Eindelijk zijn we boven. Pffff. Maar dan! Dat weggetje gaat ook weer omlaag. 12%. Dat is veel! En wéér die bochtjes! Na een kwartiertje remmend naar beneden beginnen de remmen vóór te roken. En niet een beetje! Blauwe stinkende walm. Dat komt omdat op de heenweg de achter rem was vastgelopen en Theo die toen losser gesteld heeft. Dat betekende wel dat de voorremmen harder moesten werken. En die 12% naar beneden was teveel van het goede. We kunnen de camper in een bocht langs de kant van de weg stilzetten, mét gebruik van de handrem. Dit is niet leuk. Dit is gevaarlijk.  Ik ben bang dat de hele camper afbrandt en zoek al naar de brandblusser. ⛑. Niet nodig vlgs Theo, die rook gaat vanzelf weg 😶. We wachten een half uur. Nog steeds heet. Nog een half  uur.  Het begint een beetje te koelen.  Dan besluit Theo om aan de achterremmen te gaan stellen. Ik krijg het Spaans benauwd. We staan aan de rand van een Afgrond, en dan die auto op de krik??? Maar vertrouwen in mijn monteur: als die zegt dat dat kan, dan kan dat ook.

Alleen zei hij er terloops ook nog even achteraan dat ik niet tussen de voorkant  camper en de afgrond moest gaan staan. Én dat de camper niet verzekerd was voor in een ravijn storten. Nee, dat geeft de burger moed 🤔. Ik vind het allemaal maar eng. Theo legt wat stenen voor de wielen ter geruststelling 👍. Enfin, het lukt allemaal en we gaan weer op pad. Met een sukkelgangetje en gebruik van de handrem komen we beneden. Ik zoek direct een plaatsje voor de nacht op mijn favorite app park4night. En we vinden een werkelijk fantastische slaapplaats aan een rivier met hoge bergen op de achtergrond.

Tada, we zijn blij. We kletsen nog even met 2 Duitsers die al 2,5 week off road op de motor de Balkan doorkruisen. Ze hebben even een duik genomen in de rivier en accepteren de koude blikjes Coca-Cola die ik aanbied.  Het is erg warm hier.  In ruil krijgen we een flesje Bosnische likeur. Leuke ontmoetingen. We zwaaien ze uit en zijn dan alleen op de mooiste plek waar we ooit overnacht hebben. Theo sjouwt hout bij elkaar, er is hier een klein stookplaatsje. Haha  ik schrijf even dit verhaaltje en ga dan wat eten maken. We hebben honger.